İstanbul' u Anlatacaktım

Ey gül kokulu, 
Ey yâr bakışlı şehir... 
Ey bitiremediğim şiir. 
İstanbul... 
Nasıl anlatmalı seni? 
Seni nasıl söylemeli? 
Satırlara sığmazsın ki. 
Can İstanbul, yürek İstanbul... 
Seni senden dinlemeli... 
Bir seni diyemedim, 
Bir yârimin gözlerini... 

İstanbul' u anlatacaktım. 
Methiyeler dizecektim yollarına. 
Kara sevdamı haykıracaktım. 
Ama olmadı, yapamadım. 
Kelimeler düğümlendi dilimde. 
Anlamsız kalabalıkların arasında yitirdim benliğimi 
Ciğeri beş para etmez mirasyedi edasıyla, 
Tükettikçe tükettim kendimi. 
Lâl kesildi bedenim. 
Yazmaz oldu kalemim. 
Lâkin; aynadaki, ben değildim. 

Bir çiçek derecektim içinde İstanbul olan. 
Bir sevda ekecektim. 
Tam yedi kırmızı gül olacaktı... 
Peygamber kokacaktı buram buram. 
Gözyaşlarımla büyütecektim. 
Aminlerimle besleyecektim. 
Lâkin, beceremedim. 

Kırıldı makasım. 
Soldu güllerim. 
Lâl kesildi bedenim. 
Lâkin; aynadaki, ben değildim. 

Bir beste yapacaktım İstanbul’a 
Mehter vuruşlu bir beste. 
Ney imrenecekti. 
Bülbül suspus kesilecekti. 
Lâkin, beceremedim. 

Kırıldı sazım. 
Koptu tellerim. 
Lâl kesildi bedenim. 
Lâkin; aynadaki, ben değildim. 

Bir şiir yazacaktım İstanbul’a. 
Fethin sevinç nârâlarını serpiştirecektim mısralarıma. 
Gözyaşlarımı karacaktım bu kutlu yürüyüşe. 
Kadir berraklığında dua olacaktım her bir nefere. 
Serdengeçebilmenin onurunu yaşayacaktım. 
Ölmeden ölmenin, 
Ölerek ölümsüzleşmenin hazzına varacaktım. 
Lâkin olmadı, yapamadım.
 
Birden, Ayasofya belirdi karşımda 
Minarelerinden o kutlu ses yükseliyordu. 
Yankılanıyordu gökkubbe, 
Yankılanıyordu on sekiz bin âlem. 
Neredeyse gökler çatlayacaktı. 
Yürüyecekti dağlar. 
Savrulacaktı yıldızlar. 
Ve tek yürek olmuştu bütün mevcudat. 
Kalpler yalnız o sese çarpıyordu. 
Kâinat tek kulak kesilmişti. 
Gözler sonsuzluk çağrısının kaynağını arıyordu. 

Ve o; Bilâl’di. 
Sevgilisinin ardından ilk kez böyle ezan okuyordu. 
Sarsılıyordu yürekler, gözyaşları birbirine karışıyordu. 
Medine olmuştu İstanbul, 
Bedir olmuştu. 
Hem Bilâl nasıl okumasındı? 
Kâinat akın etmişti Ayasofya’ ya. 
İstanbul gül kokuyordu. 
En önde sevgililer sevgilisi (sav) 
Ardında Ebubekir, Ömer, Ali, Osman... 
Ve güzel ordusunun önünde, 
O güzel kumandan. 
Ama kaşlar çatık, 
Ama bakışlar hançerli... 
Yaralıyordu yüreğimi... 
Bakmıyorlardı gözlerime. 
Bakamıyordum gülden gözlerine. 
O, nurdan duaya icabet edemiyordum. 

Ve Fatih tuttu yakamdan 
Silkeledikçe silkeledi bedenimi. 
Silkelenen bedenim değil de, İstanbul’du sanki. 

O an, yok olmayı diledim. 
O an, hiç olmamayı diledim. 

Bir bana baktı müjdenin sultanı, 
Bir, Ulubatlı'nın elindeki celâlli bayrağıma. 
Bir bana baktı, 
Bir, tekbir olmuş yüz bin serdengeçtiye. 
Çattıkça çattı mübarek kaşlarını. 

O an, yok olmayı diledim. 
O an, hiç olmamayı diledim. 

Dizlerimin bağı çözüldü. 
Soluğum kesildi puslu tepelerin yamacında. 
Kırıldı kalemim. 
Lâl kesildi bedenim. 
Lâkin; aynadaki ben değildim. 

Bir şiir yazacaktım içinde İstanbul olan. 
Bir çiçek derecektim. 
Müjdenin mührü vurulmuş tepelerine bir beste olacaktım. 
Ey gül kokulu, ey yâr bakışlı şehir... 
Seni anlatacaktım. 
Lâkin; yapamadım...

Kenan Özmen