İnsanlık artık külüne muhtaç olduğumuz komşularda, sepet uzattığımız bakkallarda, arkasından su döktüğümüz akrabalarımızda kaldı. Döktüğümüz su, kurudu o da…
‘ESKİDEN’ diyorum çünkü yenilerde kalmadı o hatıralar. Eskiden tanımasak da birbirimizi, sobanın başında toplanırdık soğuk ayazında. Aynı çatı altında elektrikler olmasa bile mum eriyene kadar sohbet ederdik. Arkadaşlarımızla saman kağıtlarında uçak yapar, uçururduk sürgülü camımızdan. Şimdi artık zihinlerimizin bir köşesinde kaldı. Siyah beyaz fotoğraflara bakarmış gibi hatırlıyoruz eskileri. Hemen arkasından ‘nerde o eski günler, eskiler böyle miydi’ diyerek dedelerimizi yad ediyoruz.
Günümüz insanları ise… Onlar sadece kendilerini düşünerek yaşamaktan zevk alıyorlar. Bana dokunmayan yılan bin yaşasın da ne oluyorsa olsun. Böyle midir bir insanın insanlık anlayışı? Paraydı, yalakalıktı, yalancılıktı derken unuttular herkesi. Bugünden sonra yedisi de yetmiş de fark etmez artık.
Silindi tüm hatıralar, silindi yazdığımız tüm satırlar. Gaz lambasının ışığıyla bakıyorum hatıralarıma. Sırf unutmamak için, sırf hatırları kalmasın diye geleceğimde, Geçmişimin Gölgesini İzliyorum,
Ama bakıyorum da tek tük kalmış insanlık. Onlarla birlikte hatıralar var. Anladım ki insanlığın zihninde kalan silinmiş geçmişin izleri kalmış yüreklerinde…
Cihan YILDIZ
