Başına güneş geçmiş bir kış sabahı, gidişin yangınlarını küllerim de yıkarken;
Seni yazmak geldi, bende bıraktığın benliğinden.
Beni sorma; gidişinden bu yana, haber alamaz oldum ben kendimden.
Seni gurbet, seni hasret bildiğim satırları iyi oku olur mu?
Ve deme neresi gurbet, bastığın toprağın.
Her nefesi gurbet geliyor canımın içi, sensiz soluduğum havanın.
Ve ben kalamadım bari şu kalsın aklında;
Canı çıkıyormuş hakikatten geride kalanın.
Herkesçe benim payıma düşen unutmakmış seni,
Vazgeçermişim yarın bir gün, sana yaşamaktan, sana yazmaktan.
Hani olmaz da; beşer şaşar derler, uyarsam şeytanın aklına,
Sen yine de alıp gitme cemalini rüyalarımdan.
Gitmek nasıl bir şey bahsetsen azıcık,
Nedir bu gitmek fiili, nasıl ediyor beni uykularımdan.
Ne oldu da sana irtica gönlüm,
Buralarda kala kaldı,
Yoksa ihtimali bile ölüm,
Ellerini eline başka tenler mi aldı.
Bilirsin kış erken gelir bu memlekete,
Gün soğur gece soğur, ama sen sımsıcak duruyorsun içimde;
Havası da adamı da serttir bu toprakların;
Ve bilirsin; sevdası kavgasına eştir bu toprağın insanlarının.
Kavgam sensin, sevdamda sen.
Gel acıtma artık; yüreğime yokluğunda düşen, takvimlerin canlarını.
Dökme sana açtığım bu sayfaya, ayrılığın kanlarını.
Ki zaten, hangi sayfayı açsam gidip sana karalanıyor;
Silgisi yok anla artık;
Ne yazarsam yazayım gözlerine sıralanıyor.
Gel be, gel artık;
Zira bihuşluğuma iştirakin gerekiyor .
Sana üşüyorum;
Şöyle karşılıklı oturalım, şimdi yalnız oturduğum bu masaya;
Çaylar iki oldu diyeyim, sonrasında hala demli mi seversin diye sorayım sana,
Ah birde, ikindi yağmurları başlarsa memleketimin tamamdır;
Vakti geldi, çaylarımızın dumanıyla, sarılmaya boyunlarımıza.
