ŞİİR BİTTİ

Bu sefer en baştan diyerek açtığım her sayfayı,
Her seferinde sana karalamışım meğer.
Noktası hiç konulmamış,
Virgüllerle soluklatılmış acılara not düşmüşüm, adını adımın hemen yanına.
Satır aralarına usturalar saklamışım,
Her okuduğumda dudağımı kanattığım.
Teselliler serpiştirmişim yalandan,
Bu acımasız kesiklere merhem sandığım.
 
Bak bu kadına;
Seninle asla bir olamamış,
Hatta kendi bütünlüğünü bile tamamlayamamış…
Bir yanı sende bir yanı arafta kalmış,           
Tutunmak isterken sana,
Elinin tersiyle yere yığılmış.
Git bu kadından,
Artık seni kendine savunmaya bile hakkı kalmamış.
 
Kanamalı ayrılıklar aciliyetinde yazılıyor bu mevsimde şiirler,
Ve daha kötüsü  ölüm yerine,
Hayat devam ediyorlarla sonuçlanıyor sana işlenen cinayetler.
Şunu da iliştireyim dar ağacının bir kenarına,
Artık kahrıma dahil bütün irticai faaliyetler.
 
Dudağında dayanılmazlığı,
Kirpiklerinde ıslaklığı,
Gözlerinde acıyı,
Göğsünde uçurumları,
Sesinde yağmurları,
Nefesinde hazzı,
Çıplaklığında susamışlığı,
Kokusunda baharları,
Gülüşünde sabahları,
Öpüşünde tutkuyu taşıyan bir kadın var.
Birde o kadını yüreğinde taşıyamamış bir adam.
Şiir bitti!
Ağlayın adamın haline,
Şiir bitti!
Gülün adamın adam olamamış karakterine.