Can Yücel’in güzel bir sözüyle yazıma başlamak istiyorum. Şair “Aslında bütün insanları sevebilirdim, sevmeye senden başlamasaydım.” diyor. Hayatta yapılan en büyük hatalardan birine vurgu yapıyor. Sevgi ama nasıl bir sevgi? Kendinden başlamayan bir sevgi.
Yüce Allah’ın sevgisinin yansıması olan insanın başkalarını sevmesi için öncelikle yapması gereken; kendini sevmesidir. Sevgiyi uzaklarda aramayacaksın. Kendini merkeze alıp hal ve hareketlerinle en yakından en uzağa sevgini yansıtacaksın.
Her şey bir insanı sevmekle başlayacaksa o insan sen olacaksın. Kendinden başlayacaksın sevmeye. Mesela gözlerini seveceksin; seni sana gösteren gözlerini. Dokunmanı sağlayan ellerini, hissetmene vesile olan parmaklarını, işiten kulaklarını seveceksin. Haykıra haykıra şarkı söyleyen dilini, koşan ayaklarını, savrulan saçlarını, sevgiyle atan kalbini seveceksin. Hatalarını da, kusurlarını da seveceksin. Seveceksin ki; kimseyi yargılamadan, sorgulamadan sevmeyi öğreneceksin.
Bizler maalesef kendimizi sevmeyi beceremiyoruz. Enerjimizi başkalarını sevmeye harcarken kendimizi sevmeye takatimiz kalmıyor. Bütün zamanımızı birilerini mutlu etmek için harcarken mutlu olmaya vaktimiz kalmıyor. Zamanımızı mükemmel bir eş, anne, evlat olmaya çalışırken tüketiyoruz. Sonra da istiyoruz ki eşimiz, çocuğumuz bizi daha çok sevsin, bizle daha çok ilgilensin. Beklediğimiz ilgiyi göremeyince de ya hüsrana uğruyor, ya çıldırıyoruz.
Hayatımızı birileri için feda edip, birilerinin istekleri doğrultusunda yaşayıp, sonra yine onları suçluyoruz. “Hayırsız” diyoruz, “Nankör” diyoruz, “Yazıklar olsun” diyoruz. Bu durumu fark ettiğimizde ise zaman geçmiş, ömür bitmiş oluyor. Geçmişe dönüp baktığımızda, “kendim için ne yaptım?” diye düşündüğümüzde koca bir sıfır çıkıyor karşımıza.
Bizler kendimizi sevemiyoruz. Sevebilene de bencil veya egoist diyoruz, engellemeye çalışıyoruz. Her zaman “etraftakiler ne diyecek” diyerek yaşadığımız hayatımızdan geriye kalan sadece yaşamadıklarımız, pişmanlıklarımız ve keşkelerimiz oluyor.
Hayatımızdaki tüm engelleri kaldırmaya karar verelim. Hep başkaları için kendimizden vazgeçtiğimiz için, kendimizden özür dileme zamanı. Artık kendimizi sevme zamanı. Kendimiz olma zamanı. Her gün kendimiz için bir şeyler yapma zamanı. Biliyoruz ki herkes gibi bizlerde tek ve özeliz. Ayrıca kendimiz olmakla mutluyuz.
“Kendim olmak” deyince aklıma Picasso gelir. Ünlü ressamın bu konuda ki sözlerini sizlere aynen iletmek istiyorum:
“Küçük bir çocukken annem bana şöyle demişti;
-Eğer asker olursan general olacaksın, rahip olursan papalığa yükseleceksin.”
“Ama ben ressam oldum ve Picasso olarak kaldım.” diyerek kendi olma yolunda meydan okumuştur adeta. Kendisine Picasso olma fırsatını veren ünlü ressam, birçok sanat eserine imza atarak tarihe adını yazmıştır.
Ünlü bir düşünür “Kendini sev, hayat da seni sevecektir” der. İşte bu durumu hayatımıza güzelce işlemek için yapmamız gereken tek şey; sevgiyi kendimizden başlayarak etrafımıza yaymak. Unutmayın siz ne kadar kendinize değer verir, kendinizi iyi hissederseniz, çevrenize ve sevdiğiniz insanlara da o kadar iyi gelirsiniz.
