AŞK ve KİN
İçimizdeki yaşam heyecanı azaldıkça, hüzün yuva yapıyor kalbimizde…
Aşk, insanın kendisiyle tanışmasına benziyor...
İnsan en çok kendine benzeyeni sevebiliyor.
Ve kendini yalnız, bir garip hissettiğinde sevdiğine bak, yoksa aynı duyguları mı yaşıyor sevdiğin de?
Kimbilir, belki de..
Hatalı ya da eksik yaşayışlarımızın tek suçlusu insanın kendisi mi yoksa karşı taraf mı?
Çünkü ne zaman doğru sansak bir zaman sonra yanıldığımızı anlıyoruz.
Ve acı çektikçe, her acı da kendi içimize gömülüyoruz…
Her ilişki sonrasında,
Biraz yıpranıyoruz,
Biraz kirleniyoruz,
Biraz daha acı biriktiriyoruz...
Ama gariptir; insan en çok sevdiğine zarar verir..
Birde kendisine…
Kırılıyor, dökülüyor tekrar kırılıyoruz, bu kısır döngünün içinde bitiyor yaşam..
Içimiz dışımız hasta, mutlu değiliz, içimiz kirli, içimiz pasaklı, içimiz eksik….
Ispat gerekmiyor bunun için…
Kendimizi kandırmamıza da gerek yok…
Hastanelere bir bakın, yeter..
Ya da ilaçlara ödenen paralara…
Silahlara ödenenlere benzer bir rakkam..
Çünkü en çok hasta olanlar en çok mutsuz olanlardır hep…
Silahlar ve ilaçlar..
Aşk ve kin gibi birbirine benziyorlar…
AşkYazarı Mustafa Çifci
