ÂNI YAŞAMAK
Kimi ; “ bu dünyaya bir daha mı geleceğiz ? ye - iç - eğlen “ mantığıyla ânı yaşamak ister ve daha fazla lezzet alacağım hırsıyla hak - hukuk gözetmez , haram-helal bilmez , bazen taviz verir , bazen el - etek öper , bazen arkada gözü yaşlı birini ya da birilerini bırakır ; aldırmaz .
Bir kere gelmiştir bu hayata ve lezzetini tam almalıdır , bu uğurda ne gerekiyorsa onu yapmalıdır (!) ...
Kimi de ‘ bu da geçer Yâ Hû ‘ hakikatiyle ânı yaşar ve ne gelen musîbetin yarınını düşünür üzülür ve ne de nimetlerin , lezzetlerin , sevinclerin biteceğinden endişe duyar , hüzünlenir …
Bilir ki ikisi de geçicidir . İkisinin de garantisi yoktur . O zaman bana düşen içinde bulunduğum ve gerçek hayatım olan
“ an-ı seyyale” nin hakkını verebilmektir der, ona göre yaşar .
Bilir ki sevincin , kederin yarın devam edip etmeyeceği belli olmadığı gibi benim hayatımın da yarın bitip bitmeyeceği belli değil ... Kim bilir o “ bir ömür nasıl dayanacağım “ diye düşündüğüm dert bitmeden , belki benim ömrüm bitermiş ? ... bilir ..
Bilir ki musîbete şu an dayanabiliyorsam bu bana yeter . Bir saat sonra nasıl dayanacağımı düşünmek bana fayda vermeyeceği gibi aksine derdimi artırır ... bilir ...
Sabır ilacım sadece bu günlüktür ; ilacım da yeni günle birlikte , bazen yeni saatle birlikte yenilenecektir ... bilir ...
Bu yüzden sadece ânı yaşar ; verilene şükreder , verilmeyene sabreder ve hayatından lezzet alır .
İşte aynı konuya iki farklı bakış ...
İki farklı niyet .
İki farklı muamele..
Hem dünyada , hem ahirette …
Demek an ,
Yaradan’a intisabla kıymetleniyor ...
