Aşk Yazarı Mustafa ÇİFCİ

Göçmen kuşlar

Aşk Yazarı Mustafa ÇİFCİ

  • 942

Yine sonbaharda gönlüm...

Yine ayrılıklarda gönlüm.

Yine sevdanın göçebe yollarındayım. Bu sonbahar bana hüzün veriyor Yağmur gözlüm. Bu sonbahar bana, ayrılık anlarını, eski günlerimizi yeniden hatırlatıyor. Tekrar tekrar yaşıyorum maziyi düşüncelerimde.

Hep seni anımsıyorum sonbaharlarda.

Bir de bana yazdığın şiirleri.

Bir de hasta olan, devamlı ağlayan kardeşini anımsıyorum.

Annenin kucağında ağlayan kardeşini... Bir de acıların içinde yok olan sevdamızı. Yorgunluğun, çaresizliğin, hastalığın içinde, yoğunlaşan acıma hislerinin içinde, üstü kapalı kalan yakınlığımız…

Sonbahar bana ayrılığı anımsatıyor Sevda. Bir seni, bir kardeşini, bir çaresizliği yaşatıyor.

Bir de göçmen kuşları.

Sararmış yaprakların üzerinde yürüyüşlerimiz ne güzeldi. Hiç bitmemesini dilerdim birlikte yürüdüğümüz o yolların. Gidişlerimiz hızlı hızlı, dönüşlerimiz ağır ağırdı. Daha bir çekilmez oluyordu evinize yaklaştıkça her adım.

Yollar, ne kadar uzun olsa da, bir yerde sona eriyordu.  

Önce seni bırakırdım evine. Sokak başında ayrılırdık. Ardına baka baka yürür, ağır ağır kaybolurdun köşeden.

Bilirdim ki, gitmek istemezdin, ama gitmek zorundaydın.

Aklın kardeşindeydi.

Ağlıyor mu acaba?

“Bu gece çok ağladı”, derdin bazen. “Annem hep salladı kucağında. Babam kardeşimin sesine kızdı. Sustur şunu, diye bağırdı anneme.”

Kirpiklerinin hemen kenarına doluveriyordu gözyaşların.

“İyileşecek, geçecek” sözlerim avutmuyordu seni. 

“İlaçları az kaldı kardeşimin”, demiştin bir gece.

Huzurlu değildi yüreklerimiz.

Mutluluk çok uzaklardaydı.

Ben de ayrılmak istemezdim senden.

Bir süre eve dönemezdim senden ayrıldığımda. Senden ayrıldığımda tek başına kalmaktan korkardım. Ve saatlerce tek başına yürürdüm birlikte yürüdüğümüz yolları.

“Bu yollar hiç bitmese”, demiştin bir akşamüstü yürürken, hatırlıyor musun?

“Nerde birleşir,

Yolların sonu var mıdır?

Nerede birleşir bütün ırmaklar

Sular yorulmak bilmez mi?

Gece gündüz akar gider”

Sen yollara takılır,

Bense göçmen kuşları düşünür

Hüzünlenirdim

Dalar giderdim onların ardından

Gözden kaybolana kadar gözlerdim

Her sürünün ardındaki

En son kuşu düşünürdüm

sanki onun yalnızlığını duyardım yüreğimde

Tek başına kaldığını

Bazen de terkedildiğini

İster istemez sürüklendiğini

Düşünür

Hüzünlenirdim

Sonra ikimizi düşünürdüm.

Neleri paylaşabildiğimizi, nerelerde yollarımızın tümüyle ayrılabileceğini…

Neydi bizi bağlayan?

Bulamazdım.

Birçok ortak yönlerimiz olsa da, ayrıldığımız noktalar da çoktu.

Sevmek, belki de kabullenmekti bir başkasının düşüncelerini.

Sevmek, kendine benzetme değil, iki düşünceyi bir yerde yaşatabilmekti.

Yazarın Diğer Yazıları