Kastamonu'nun Çanakkale kahramanlarını anlatamıyoruz!

Her savaş muhakkak acı hatıralar bırakır.

Ölüm; aynı zamanda yetim, öksüz, dul, kimsesiz insanları anımsatır...

Bir de kahramanlık boyutu vardır.

Arkasına bakmadan ben vardım diyenlerdir bunlar...

Son olay video malumunuz!

Araçlı Doğan Aşık...

Videoyu izlemeyenler için kısaca anlatayım.

Ankara'daki patlamada Kastamonulu bir hamal olduğunu söyleyen Doğan Aşık'a, muhabir mikrofon uzatıyor.

Olayı anlatmasını rica ediyor, bilgiler veriyor, heyecanı korkusunu yenmiş yiğitlerimizden.

Doğan bey yaralısınız diyerek, hastaneye götürmeyi teklif ediyor.

O ise reddediyor, olayın şoku da diyebilirsiniz; ancak sonrasında vatan sevgisini ne güzel dile getiriyor.

Herkesin kaçıştığı yerde, o " Ben Türkiye'nin çocuğuyum, bu bayrak altında yaşıyoruz, ölsem terk etmem diye haykırıyor..."

Biz Kastamonulular gerçekten başkayız.

Atalarımızda böyleymiş, ister içtiğimiz sudan diyelim istersek aldığımız terbiyeden...

Gerçek bu, hep zor zamanlarda çıkmışız ortaya...

Beylikler Dönemi öncesi Kırım'ı alıp burada cami yaparken de, beylikler döneminde de, İstanbul'un kapısına dayandığımızda da...

Bu toprağın insanların en son Kurtuluş Savaşı'nda rüştünü ispat etmiş, ihtiyaç olana kadar tekrar kabuğuna çekilmiş.

Unutulma, vefa ve kabuğuna çekilme kısmını bir başka yazıda irdelemekte fayda var.

Milli Mücadele'den önce 1. Dünya Savaşı'nda Çanakkale'de verdiğimiz mücadele son derece önemlidir.

Bunda Kastamonuluların da büyük payı olmuştur.

Büyük küçük demeden kilometrelerce ötelere koşmuş dedelerimiz...

Köyler ve okul sıraları boşalmış, kadınlar dul, çocuklar babasız kalmış.

Bu dönemde İnebolu Ticaret idadisi öğrencisizlikten kapatılmış.

Abdurrahman Paşa Lisesi ise 1911 yılında ancak 64 öğrenci mezun etmiş, 1912-13-, 1916-17-18, 1920-21 yıllarında ise süre giden savaşlar nedeniyle hiç mezun verememiş.

Çatalzeytin Hamidiye Köyü'nden, Birinci Dünya Savaşı'nda farklı cephelere gidenler geri dönememiş.

Bugün 18 şehit için Hamidiye Şehitler Anıtı yapılmıştır.

Kastamonu'daki Mevlevi şeyhi Ahmet Remzi Efendi, 14 Mayıs 1910'da Gönüllü Mevlevi Alayı oluşturmuş ve cepheye gitmiştir.

Çanakkale Savaşı'nın en meşhur alayı 57. Alay'dır.

Tümü şehit olan bu alayın yaş ortalaması 23'tür.

57. Alay'da yer alan Tabur yaveri Asteğmen Ali Rıza, Alioğlu Ahmet, İbrahimoğlu İsmail, Esatoğlu Rıza Kastamonulu olduğu tespit edilen şehitlerimizdendir.

Cideli Mehmet Çavuş, tabyalardan birinden top atan askerdi.

Attığı tek gülle ile Fransız Bouvet zırhlısını vurmuş, ardından zırhlının batışını görerek gözlerini yummuştu.

Bunlar bizim gururumuzdur, duruşumuzdur, kendimizi ifade edişimizdeki somut simgelerimizdir.

Bitti mi, hayır!

Küreye bağlı, İnebolu-Küre arasındaki Ersizler köyünün eski ismi Dere köyüdür.

Bu köy bütün erkeklerini Birinci Dünya Savaşı, Çanakkale ve Kurtuluş Savaşı'nda şehit vermiştir.

Bu sebeple ismi Ersizler köyüne dönüşmüştür.

Yine, Güzlük köyü; Kastamonu'nun Araç ilçesine bağlı Ilgaz dağı eteklerindeki Güzlük köyü Çanakkale'de en fazla şehit veren köy olarak tescillidir.

Tam 25 şehit vermiştir.

Hepsine hayırla yad ediyoruz, asla unutmayacağız.

Ancak gelecek nesillere bunları aktarmamız gerekiyor.

Basında, televizyonda yer bulmasını sağlamamız gerekiyor.

Bugün, gönül isterdi ki diğer kahramanlarımızla birlikte daha fazla hatırlansınlar...

Bunların her biri bir kahramanlık hikâyesidir, rol modeldir.

Kahramanlık destanının birer parçasıdır ve her biri ayrı ayrı özel haber, belgesel ve film gerektirmektedir.

Bunların hepsinin anlaşıldığı, tanıtıldığı ve samimiyetle yad edildiği günler diliyorum.

Bütün şehitlerimize Allah rahmet etsin.