Bağımsız bir ülkenin MİLLİ MARŞI ve bayrağı olur. Bu bağımsızlıklarının sembolüdür.
Bilindiği gibi bizim de kurtuluş savaşını kazanıp, bağımsız bir devlet olarak kendimizi kabul ettirdikten sonra Milli şairimiz 'Mehmet Akif ERSOY' tarafından 'İSTİKLÂL MARŞIMIZ' yazılmış ve 12 Mart 1921 tarihinde TBMM'de kabul edilmiştir.
Esas bahsetmek istediğim sıradan lig maçlarında bile İstiklâl Marşının okunması işgüzarlığıdır.
Neden maçlarda okunduğuna dair kesin bir bilgi yoksa da, genel görüş olarak 90'lı yıllarda, özellikle terör olaylarının yaşandığı yıllarda teröre tepki diye bir maçta okunması ve bunun ülke sathına zaman içinde yayılması ve halen de devam etmesi yanlışlığıdır.
Her maçtan önce gayrı ciddi ve sanki zorunluymuş gibi İstiklâl Marşı okunmasına alıştık. Federasyon da yıllardır görmezden gelmektedir. Çünkü "Siz İstiklâl Marşına karşı mısınız?" sorusuna muhatap olmaktan çekinilmektedir.
Dünyada milli maçların haricinde böyle bir uygulamanın olduğunu sanmıyorum. Bende böyle rastgele her yerde söylenmesine ve yozlaştırılmasına karşıyım!
Futbol Federasyonu derhal resmi girişim ile milli maç harici İstiklâl Marşının maçlardan önce okunmasını kaldırmalıdır. Daha doğrusu talimat vermelidir. Çünkü okunması için bir emri, talimatı yoktur ama sürgit bu yanlışa nokta koyacak ilk mercidir.
Düşünün, süper ligde her takımın 8 yabancı oynatma hakkı var. Öyle de oluyor. Sahada iki takım ve 22 futbolcu. Bunun 16'sı yabancı, 6'sı yerli! Kimin için okunuyor bu milli marş diye sorulmaz mı? Aynı zamanda neden?
Pazar günü akşamı Galatasaray-İstanbulspor maçını izledim. Seremonide her futbolcunun elinden tuttuğu küçük çocuklarımız vardı. İstiklâl Marşı okunurken miniklerin birçoğu, yabancı oyuncuların bir kısmı ellerini göğüslerine çaprazlama koyuyorlardı. Hayret ettim ve üzüldüm. Bizim çocuklarımız da İstiklâl Marşını yozlaştıranlar yüzünden nasıl duracaklarını bilmiyorlardı ve yabancılardan gördükleri şekliyle ellerini göğüslerine götürüyorlardı. Anlamını bilmeden!
Bizde İstiklâl Marşı okunurken "esas duruş" dediğimiz dik ve kollar yanlarda vücuda yapışık, ayaklar birleşik olarak durulur şeklinde öğretilmiştir. Halen de böyledir.
Küçüklerin ve büyüklerin bazılarının yaptığı eli göğse koyma olayı yozlaşmanın tipik ve acı bir örneğidir.
Bir an önce ülke çapında bu yanlıştan dönülmelidir. Hak ettiği yerde gurur ve onurla okunmalıdır.
