Bazen, yakarken dondurur yangınlar
Nâr-ı beyzâ kıvamında akkor yalımlar
Ve tutuşur sular…
Yakma eyy,
“kûnî berden…” fermanına meftūn nâr!*
İçinde İbrahim (as) var
Hakk’a âşık Hakk’a yâr
Aşk sığmaz gönüllere,
Gözlerden sızar…
Söndürme ey gözyaşı,
Gönlümde ateş-i aşkı,
Kor olsun yüreğimde nâr!
Sen çağla, yalçın kayalardan çorak çöllere,
İmrensin coşkun sular!
Dökülsün hazan yaprakları,
Gelsin nevbahar;
Çiçekler açsın ağaçlar,
Meyveye dursun dallar!..
Ve göklerden gönüllere rahmet yağar,
Gözde yaş olur, çağlar
Yaralı sîneleri şefkatle sarar.
Gönlüm, gözyaşı ve nâr
Böylesi daha karar
Yakışmaz bize inkâr
Virdimiz olsun yâd-ı Mevlâ
Ve gönüllerde ikrâr;
Ya Cebbâr ya Ğaffâr ya Settâr…
Susturma gönlümün dilini
Ey vefalı YÂR!
…
*”Kulnâ yâ nâru ‘kûnî berden’ ve selâmen alâ ibrahîm/ Ey ateş İbrahim’e serin ve esenlik ol”dedik.(Enbiya,69)
