Kimsesizleşiyoruz…
Hep bir kaçma çabası var içten içe.
Hep bir yalnızlaşma çabasındayız…
Nedendir bilinmez kendimizden bile kaçıyoruz.
Sonuç ; KİMSESİZLEŞİYORUZ
İnsan, yaratılışı gereği bir bütünün parçasıdır.
Herkes birbirini tamamlar bir eksiğinden.
Düzen budur,
Kanun budur,
İnsan, insanla tamam olur.
Eski zamanlar,
Eski insanlar,
Eski dostluklar,
Eski sırdaşlıklar,
Eski adamlıklar,
Hasılı eski olan ne varsa kalmadı derler ya hani;
Herkes kendini başka bir çağa ait hissediyor şimdilerde.
Diyorum ki; eskiyen sadece zaman, insan hâlâ insan.
Sadece kaybettiklerimize dönüp bakmamız gerek,
Kaybının acısını yaşadığımız her değer, yeniden keşfedilecek.
Atomu parçalamaktan bahsetmiyorum elbette,
Bedenimizde bulunan,yüreğimizin kapısını aralamaktan bahsediyorum…
Önce şuradan başlayabiliriz meselâ;
Bölüşerek; Ekmeği, Suyu, Derdi, Dostluğu, Sevinci, Sevmeyi ve insana dair herşeyi…
Bir kalbin kapısını çalmak yormamalı bizleri…
Birinin derdini paylaşmak,
Birinin tebessümüne vesile olmak,
Birine insan olduğu için değer vermek,
Birini eksiğinden yakalamak yerine, eksiğini tamamlamak.
İnsan olduğumuzu hatırlayarak, insanlık duvarının bir parçasını tamamlamak…
Zira herkes yalnızlığa kendi isteğiyle boyun eğmez.
Herkesi yalnızlığa iten sebep insanlıktır.
Herkesi yalnızlıktan çekip çıkaran da insanlıktır.
Kalp kazanmalıyız,
Şu dünyanın zulüm ve karanlığıyla savaşacak,
Gönül orduları kurmalıyız.
Dışlamadan, hor görmeden,
Yarasız olan yaralıyı…
Zengin, fakiri…
Kalkan, düşeni…
Gülen, ağlayanı…
Görebilen, kör olanı…
Koşabilen, topalı…
Bağırabilen, sükuta düşeni…
Tatlısı olan, acısı olanı…
Her insan, başka bir insanı bir yerinden tutmalı mutlaka
Herkes bir yerinden tamamlanmayı bekler çünkü…
Herkes bir yerinden sevilmeyi bekler,
Herkes gönlünden tutulmayı bekler…
Herkes hayaline umut olacak birini bekler,
Umutsuzluklara karşı umut,
Acıya karşı huzur,
Yaraya karşı şifa,
Sevgisizliğe karşı sevgi olmak bize düşer…
Biz aydınlık olmayane kadar umut edersek,
Dünyanın karanlık maskesi de o kadar düşer.
İnsanlığın bir parçası olmayı unuttuğumuz an,
İnsan olmaktan da uzaklaşacağız,
İnsan olmaktan uzaklaşınca da çamurlaşacağız…
Dünyayı kurtarmak o kadar da zor değil,
Herkes önce kendi yüreğini keşfetmeli,
Sonra başka bir yüreğin keşfine meyletmeli,
İnsanlığı düştüğü bu dar boğazdan çekip çıkarmalı…
Hayatta herşey anlamını yitirir; para, mal, mülk, servet, şöhret…
Hepsi mezara girince anlamını ve değerini yitirecek şeylerdir.
İnsan, girebildiği gönüllerle ukbâye revân olacaktır.
Zengin, gün gelir bir anda fakirleşir,
Fakir gün olur bir anda zenginleşir.
Siz, siz olun;
Kalbinizi bunlarla doldurup insanlığınızı ve insanları gönül dışı bırakmayın…
Siz, siz olun;
Hissizleşmeyin,
Kalpsizleşmeyin,
Halinizi kimseyle paylaşamayacak kadar,
Kimsenin halini paylaşamayacak kadar,
KİMSESİZLEŞMEYİN…
