İmtihanın yürekleri savurduğu,
Gün karası rüzgarların kavurduğu bir yerdeyiz.
Burası dünya.
Balın zehir ile buluştuğu,
Huzurun acı ile tutuştuğu demdeyiz.
Herkesin bir yarası var,
Herkesin bir telaşı var,
Gamdan yana
Sevgisizlikten yana
Sevgiden yana
Hastalıktan yana
Adı her ne olursa olsun,
İnsan mutlaka acı çeker dünyadan yana
Yani birbirine eklesen yol olur,
Yine dolaşır seni bulur.
Hiç farkına varamadan,
Sızımız var deriz.
Çoğu kez isyan cümlelerine bürünür dertlerimiz,
Çoğu kez kendimizi uçurumun kenarında hissederiz,
Ve yalnız birşeyi biliriz;
Acımız var…
Bakmakla görmek arasında gider, geliriz…
Bazen sendeleriz,
Kaldıramaz acının yükünü bedenlerimiz
Dahi yüreklerimiz.
Feryat ederiz,
Hidayet dileriz Allah’tan…
Ama hep bakakalırız acımıza
Acımızda saklı hidayeti görmeyiz.
İnsanı herşey yanıltabilir kardeşler,
Ama acısı asla,
Bizi rabbimize döndüren birçok sebep, gün gelir yolda bırakabilir
Ama acımız asla…
Çünkü acı derindir,
Yakar ve şifası yalnız Allah’a aittir.
Bu yüzden acıyla inlerken,
Bittim rabbim dersin,
Ve hiçbir faniliğin veremeyeceği bir karşılıkla;
Tuttum kulum der Allah.
İşte o andan itibaren her sızında yüreğin koşarak,
Düşer rabbinin önüne.
Artık ne şeytan ne başkası seni döndüremez.
Çünkü seni kandıracak ,
O acıya iyi gelecek şey ne şeytanın zehirli ballarında mevcuttur,
Ne de canavarlaşan dünya kucaklarında.
Yani demem o ki kardeşler
Acınızı sevin,
Siz acınızı sevdikçe,
Acınız size yoldaş olur.
Acınızı sevin,
Hidayetiniz belki de ondadır bilin.
