16 yaşlarında bir delikanlı…
Gözlerinde bombalanmış bir coğrafyanın resmi,
Kendini anlatacak kelimeleri yok dilinde,
Sadece “abi” dedi.
Ellerinde, dünyanın bütün servetini koysan dolduramayacağı bir boşluk,
Yüzünde anlaşılmayı bekleyen bir burukluk,
Tutsan yüreğinden ağlayacak kadar ürkek,
Anlamadınız değil mi?
Bende anlamadım, dünyanın bu kadar acımasız olduğunu anlayamadım!
Suriye’nin kanadı kırık güvercinlerinden birisiydi O,
Bin parçaya bölündü yüreğim,
Aslında en çokta kendime üzüldüm,
Koskoca bir ümmet coğrafyasını gönlümüzü hapsettiğimiz resmi sınırlardan izlemekteyiz,
Farkında değil miyiz?
Onlar dilenci değil!
Onlar yabancı değil!
Onlar sıradan insanlar değil!
Hani bizler “Müslümanız Elhamdülillah” diyoruz ya;
Hani Rabbimiz buyuruyor ya; “Mü’minler ancak kardeştir” diye
Onlar bu yüzden bize geliyor,
Bu yüzden bizden kucak açmamızı bekliyorlar,
Sahabe-i kiram Efendilerimiz öyle değil miydi?
Zalimden, emin olana sığınmadılar mı?
Muhacir olan, Ensar olana kardeş olmadı mı?
Evet.
Tüm hayatlarını paylaştılar!
Peki, nedir bizde olan bu ilgisizlik?
Kardeşlik sadece Kur’an sayfalarında mı kaldı?
Asr-ı saadet’te mi kaldı yardımlaşmak?
Farkında olalım kardeşler !
Onlar avuçlarına koyduğumuz bir iki metal parçasına değil,
Yüreklerine koyacağımız kardeşlik muhabbetine muhtaçlar…
Bakın o çocukların gözlerine, gözlerindeki buruk gülümsemelere,
Sadece ellerine değil yüreklerine de bırakın bir şeyler,
Okşayın, sevin, onlarla beraber tebessüm edin,
Onlar bizim diğer yarımız, kardeşlerimiz,
Bırakın bazılarının onlar üzerinden siyaset yaptığına,
“Ne işleri var burada”
“Biz parasını verelim Avrupa alsın onları” gibi söylemlere aldırmayın,
Onların yeri bizim yanımızdır.
Çünkü; biz inananlar ancak ve ancak kardeşiz!
